Niets meer aan doen heet dat boek.
Nou, ik wilde wel het een en ander doen deze week.
Helaas bleek het virusje wat de oudste kindjes in het gezin te pakken had, mij ook nog even mee te nemen.
Gevolg: ziekig, keelpijn en een algemeen gevoel van malaise , neem daarbij de januari en februari sowieso al niet mijn fijnste maanden zijn, dus ik moest wat doen.
Nou het was leuk om te doen en leek een mooi recept ( maar drie ingrediënten) maar uiteindelijk belanden ze ( een paar tegelijk) buiten voor de vogeltjes.
Alles toch al in huis en weinig moeite om te maken.
En dan?
Een telefoontje naar het kraamcentrum dat het even niet zo wilde...of ik wat langer vrij kon zijn ( geen ziektewet, mijn eigen vrije dagen).
Twee dagen kreeg ik, en ze gaven me precies wat ik nodig had: wat ruimte.
Wat verteld over wat je allemaal niet hoeft te kopen en hoe je daardoor goed kunt sparen.
En toch...ik zat al dagen binnen en "moest"er even uit.
Schop onder mijn ....om te zorgen dat ik niet in hetzelfde kringetje blijf rond zeuren.
Parkeerde wel een stuk buiten de stad, waar vroeger een school was geweest ( gebouw en parkeerplaats zijn er nog, maar nu woont men er antikraak).
Dat zorgde er meteen voor dat ik een kilometer moest lopen om in de stad te komen, prima gezien ik de laatste dagen alleen binnen gehangen had, weer een schop onder mijn...
Ik bedacht :waar kan ik nou echt van genieten?
Dit was een van die dingen: een theedoek met bijpassende handdoek voor in de keuken.
Gek? Vast, maar ik geniet er echt van.
Nodig? Nee. Maar wel leuk.
Van het tijdschrift Landleven, met recepten vanuit de moestuin, streekrecepten, inmaak , maar ook, cheesecakes in een glaasje. En ook nog voor een klein prijsje. Weer iets om blij van te worden.
Het lag voor 1 euro in een bak met afgeprijsde artikelen.
Het concept is een tijdje heel hip geweest, maar je hoort er nu minder van, de recepten zijn leuk.
Zo kun je iets maken om als lunch mee te nemen ( heb ik al vaker gedaan), cadeau te geven ( ook al eens gedaan), of als leuk en lekker toetjes ( voor de eetclub gemaakt).
Hier kan ik zeker wat mee.
Tot slot heb ik mezelf getrakteerd op koffie met iets lekkers bij de HEE-ma.
Tja en als je dan toch in de buurt bent, loop je natuurlijk ook even bij de kringloop binnen.
Een leuke metalen plaat: Keep calm and drink coffee, en een fijn stapeltje oude tijdschriften ( kun je doen als ze maar 15 cent per stuk kosten).
Bleef het laatste puntje: er moest die dag ook nog iets gekookt worden, en het idee van iets bedenken, alles bij elkaar scharrelen en dan nog koken stond me totaal tegen.
Toch maar even een winkel binnen gestapt op de terugweg, en ik kocht...een pakket!
Wat vond ik het altijd onzin.
Je kunt toch gewoon boodschappen doen.
En hoezo bedenkt iemand anders wat je gaat eten?
En hoe duur is zoiets wel niet?
Oké , het was niet zo'n doos vol voeding voor een hele week, maar wel een maaltijdpakket waar alleen nog wat kipstukjes bij hoefde, en een pak rijst voor erbij.
Het was de Indiase curry mandras verspakket.
En wat was dat fijn koken!
Niet na hoeven denken, gewoon doen wat het recept zegt en zeker weten dat alles in huis is.
Ik maakte het gewoon met kip ( ik had zelf nog genoeg over van de vorige dag) heb het dus niet geproefd , maar iedereen vond het lekker.
Ineens snap ik het helemaal, als je moe thuis komt van een lange dag werken, je kinderen net van de BSO of kinderdagverblijf gehaald hebt, en dan nog een ( als het even kan best gezonde) maaltijd op tafel moet krijgen dat is zo'n pakket ( of zelfs zo'n hele doos) echt ideaal!
Dat ik dan nog eens zou zeggen...zo zie je maar!
Gisteren ( de dag na mijn winkeldag), besloot ik naar het dorp te lopen.
Er uit ,naar buiten!
Ik ben weer op de goede weg.
En dat eten?
Tja, voorlopig houd ik het bij een goed weekmenu ( waar ik trouwens altijd wel ergens ineens van af wijk, maar dat ben ik).
Ook zou ik het stiekem best lekker vinden om ( net als de schrijfster van duur huis nooit thuis) elke dag vroeg thuis te zijn, zodat ik op mijn gemakje zou kunnen koken....
Wie weet , komt er dat binnenkort wel van...
Tot slot: opa.
Gisteren is hij eindelijk ( na maanden soebatten en vragen van onze kant) naar de oogarts geweest.
We hadden namelijk de indruk dat zijn ogen wel erg veel achteruit waren gegaan, en hoewel hij bleef volhouden dat hij prima zag, waren de kleine ongelukjes ( en deuken ) in zijn auto toch echt bewijzen dat er iets gaande was.
Manlief probeerde met hem mee te rijden ( om zelf te zien hoe het ging), maar daar was ineens geen sprake meer van.
Onze zorg ( en besluit om opa te laten stoppen met autorijden), werd ( helaas ook door anderen) afgedaan als overbezorgdheid en betutteling, waardoor we toch weer gingen twijfelen...zijn we nu echt zo'n piepers?
Gisteren zei de oogarts tegen opa: direct stoppen met autorijden, Uw zicht is ( door staar) nog maar 10 %.
!0 %!!
Hij heeft een engeltje op zijn schouder gehad, dat er geen grote ongelukken gebeurd zijn.
Wat mogen we daar dankbaar voor zijn!
Opa denk daar trouwens anders over....Ge denkt toch nie, da ik hier baif zitten!!
Maar opa, wij kunnen je echt niet drie keer per dag naar koffieadressen brengen....
Komt tijd, komt raad.
Blijft de dankbaarheid, geen groot ongeluk gehad, niemand gewond.
En de wetenschap: we zijn toch echt geen zeurpieten.
Waarschijnlijk gaat het een combinatie worden van weggebracht worden door een van ons ( wie er dan vrij is), een taxipasje en zal hij zich soms op moeten laten halen.
Maar we gaan nog even een pittige tijd tegemoet., omdat opa nooit iets van een hobby heeft gehad ( behalve auto rijden), hij heeft wel in de moestuin gewerkt, maar dat vond hij meer een plicht ( en dat kan hij nu ook niet meer fysiek gezien).
Bovendien vind hij dat hij nog prima ziet , gelukkig heeft hij plechtig beloofd , dat hij echt niet in de auto zal stappen( voorlopig, want na de operatie die tussen nu en vijf maanden plaats zal vinden), gaat hij natuurlijk gewoon weer auto rijden...
Wij vinden dat behalve goedkeuring van een oogarts, daar dan ook een paar rijlessen bij horen, en dit keer laten we ons niet zeggen dat we overbezorgd zijn.
Tenslotte zijn het jullie ( en mijn) kinderen en partners die dan gevaar zouden lopen!
En is opa inmiddels 88 ( en hoopt binnen een maand 89 te worden).
Normaal gaat hij nu ( rond negen uur) de deur uit, dus ik verwacht hem zo....
We zullen zien!
veilige groetjes, Franca.