Het begon allemaal heel aardig.
Ik ging een dagje kringlopen met een lieve vriendin.
Vond de leuke laarsjes en waste de dag erna een behoorlijk gestreept wasje.
Kocht oude Genoeg tijdschriften ( voor een vriendin) en mooie boeken.
Maakte een lekkere zondagse lunch , die we buiten op konden eten.
Karel doet een dutje.
De bloemen van het boeket wat ik van mijn petekind kreeg, gingen prachtig open.
We maakte onze eerste poké bowl ( die wij erg lekker vonden,maar jongste vond het allemaal iets te groen).
De pizza's met bloemkool bodem konden wel zijn goedkeuring wegdragen.
Maar machtig dat die dingen zijn!
Een per persoon was al te veel ( en ik maakte er vier).
Dus bofte schoonzoon, hoefde hij niet te koken op vrijdag ( als mijn dochter altijd tot negen uur moet werken).
Kwam er een lege plek in huis...
Een prima werkje om je gedachten even te verzetten.
Al vind ik de uitkomst niet helemaal geslaagd.
Ik moet er nog even over nadenken of dat komt doordat ik steeds aan iets dacht terwijl ik ermee bezig was, of dat het echt niet is wat ik wil.
Ik geef het nog even de tijd.
Heeft opa ( die graag op de koffie gaat), al heel wat bosjes wilde bloemen weg kunnen geven.
Moest Karel tot de orde geroepen worden ( lees natgespoten met een tuinslang) om een jonge vogel te kunnen redden.
Natuurlijk hebben we hem daarna naar binnen gehaald en afgedroogd!
Was dit de geredde vogel.
Volgens oudste is het een jonge torenvalk.
Dat zou best kunnen, die zagen we met een nest in onze hoge boom.
Ik maakte zes toetjes.
Kleintjes, want het eten ging niet meer zo goed, niet te veel brengen zei zijn vrouw.
Ik nam er drie mee.
Klein, licht en heel erg lekker ( ik weet het zeker, die avond aten manlief, jongste en ik de andere drie).
Het waren de laatste toetjes, die ik mijn neef heb kunnen en mogen brengen.
Wat ben ik dankbaar dat ik dit hele kleine heb mogen doen.
Dat ik op die manier een heel klein beetje heb mogen bijdragen aan een piepklein stukje levensgeluk van mijn neef,
We hebben samen met zijn vrouw en dochter nog koffie gedronken, hij is nog even meegelopen naar de auto, heeft me uitgebreid uitgezwaaid...zei: "de volgende keer wat langer blijven hoor"....
Hij heeft zelfs de dag erna ( wat ik beloof doe ik), nog vier kilometer gelopen omdat er een wandeltocht georganiseerd was tegen kanker....
Maar daarna zorgde de tumor in zijn hoofd voor veel verwarring en onrust.
Mijn laatste brief aan hem ( die ik bij had bij mijn laatste bezoekje), heb ik hem niet meer durven geven, ik wilde het hem niet moeilijker maken dan nodig was( hij staat nu maar bij de foto die van ons gemaakt is op de bruiloft van docherlief en de kaart).
We konden nog medicijnen voor hem ophalen, en het scheerapparaat van ons pap brengen....en toen kwam het telefoontje dat hij overleden was....
Een hele lieve oprechte man is er niet meer...
En dan blijkt maar weer hoe fijn het is dat er lieve mensen om je heen zijn.
Manlief en de kinderen natuurlijk, maar ook lieve vriendinnen die even langs komen en naar je ( soms wat warrige en onverstaanbare) verhaal luisteren.
Een lief bosje bloemen mee brengen en een kaartje sturen.
Er was een eenvoudige uitvaart, maar een hem waardig.
Waarin de brief van zijn vrouw voorgelezen werd, zijn kinderen een lief stukje vertelde over hun jeugd en hun lieve vader, er heel veel mensen kwamen ( of we maar één bidprentje per gezin mee wilde nemen, er waren zo veel mensen), de Schuts ( waar hij 48 jaar lid van was) die hem met zacht tromgeroffel binnen brachten en met een vendelgroet afscheid van hem namen.
Natuurlijk ben ik echt heel dankbaar dat we nog tijd gehad hebben die eerst niet verwacht werd (doordat hij toch voor chemo koos, als levensverlenging), een tijd die voor zijn gezin zo belangrijk was, waarin ze samen nog mooie dingen gedaan hebben, fijne gesprekken gevoerd hebben ( en soms gewoon even flink samen hebben zitten huilen), maar wat had ik het juist hem gegund om nog heel lang samen met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen van het leven te genieten!
Ik heb niet veel diepzinnige gesprekken met hem gevoerd, wij wisten wel dat het gewoon goed was.
Een lieve man, die mijn neef was maar als broer voelde.
Ik mis je!
lieve groetjes, Franca.
Ik ging een dagje kringlopen met een lieve vriendin.
Vond de leuke laarsjes en waste de dag erna een behoorlijk gestreept wasje.
Kocht oude Genoeg tijdschriften ( voor een vriendin) en mooie boeken.
Maakte een lekkere zondagse lunch , die we buiten op konden eten.
Karel doet een dutje.
De bloemen van het boeket wat ik van mijn petekind kreeg, gingen prachtig open.
We maakte onze eerste poké bowl ( die wij erg lekker vonden,maar jongste vond het allemaal iets te groen).
De pizza's met bloemkool bodem konden wel zijn goedkeuring wegdragen.
Maar machtig dat die dingen zijn!
Een per persoon was al te veel ( en ik maakte er vier).
Dus bofte schoonzoon, hoefde hij niet te koken op vrijdag ( als mijn dochter altijd tot negen uur moet werken).
Kwam er een lege plek in huis...
Een prima werkje om je gedachten even te verzetten.
Al vind ik de uitkomst niet helemaal geslaagd.
Ik moet er nog even over nadenken of dat komt doordat ik steeds aan iets dacht terwijl ik ermee bezig was, of dat het echt niet is wat ik wil.
Ik geef het nog even de tijd.
Heeft opa ( die graag op de koffie gaat), al heel wat bosjes wilde bloemen weg kunnen geven.
Moest Karel tot de orde geroepen worden ( lees natgespoten met een tuinslang) om een jonge vogel te kunnen redden.
Natuurlijk hebben we hem daarna naar binnen gehaald en afgedroogd!
Was dit de geredde vogel.
Volgens oudste is het een jonge torenvalk.
Dat zou best kunnen, die zagen we met een nest in onze hoge boom.
Ik maakte zes toetjes.
Kleintjes, want het eten ging niet meer zo goed, niet te veel brengen zei zijn vrouw.
Ik nam er drie mee.
Klein, licht en heel erg lekker ( ik weet het zeker, die avond aten manlief, jongste en ik de andere drie).
Het waren de laatste toetjes, die ik mijn neef heb kunnen en mogen brengen.
Wat ben ik dankbaar dat ik dit hele kleine heb mogen doen.
Dat ik op die manier een heel klein beetje heb mogen bijdragen aan een piepklein stukje levensgeluk van mijn neef,
We hebben samen met zijn vrouw en dochter nog koffie gedronken, hij is nog even meegelopen naar de auto, heeft me uitgebreid uitgezwaaid...zei: "de volgende keer wat langer blijven hoor"....
Hij heeft zelfs de dag erna ( wat ik beloof doe ik), nog vier kilometer gelopen omdat er een wandeltocht georganiseerd was tegen kanker....
Maar daarna zorgde de tumor in zijn hoofd voor veel verwarring en onrust.
Mijn laatste brief aan hem ( die ik bij had bij mijn laatste bezoekje), heb ik hem niet meer durven geven, ik wilde het hem niet moeilijker maken dan nodig was( hij staat nu maar bij de foto die van ons gemaakt is op de bruiloft van docherlief en de kaart).
We konden nog medicijnen voor hem ophalen, en het scheerapparaat van ons pap brengen....en toen kwam het telefoontje dat hij overleden was....
Een hele lieve oprechte man is er niet meer...
En dan blijkt maar weer hoe fijn het is dat er lieve mensen om je heen zijn.
Manlief en de kinderen natuurlijk, maar ook lieve vriendinnen die even langs komen en naar je ( soms wat warrige en onverstaanbare) verhaal luisteren.
Een lief bosje bloemen mee brengen en een kaartje sturen.
Er was een eenvoudige uitvaart, maar een hem waardig.
Waarin de brief van zijn vrouw voorgelezen werd, zijn kinderen een lief stukje vertelde over hun jeugd en hun lieve vader, er heel veel mensen kwamen ( of we maar één bidprentje per gezin mee wilde nemen, er waren zo veel mensen), de Schuts ( waar hij 48 jaar lid van was) die hem met zacht tromgeroffel binnen brachten en met een vendelgroet afscheid van hem namen.
Natuurlijk ben ik echt heel dankbaar dat we nog tijd gehad hebben die eerst niet verwacht werd (doordat hij toch voor chemo koos, als levensverlenging), een tijd die voor zijn gezin zo belangrijk was, waarin ze samen nog mooie dingen gedaan hebben, fijne gesprekken gevoerd hebben ( en soms gewoon even flink samen hebben zitten huilen), maar wat had ik het juist hem gegund om nog heel lang samen met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen van het leven te genieten!
Ik heb niet veel diepzinnige gesprekken met hem gevoerd, wij wisten wel dat het gewoon goed was.
Een lieve man, die mijn neef was maar als broer voelde.
Ik mis je!
lieve groetjes, Franca.