En we er financieel weer een beetje bovenop kwamen, mijn ouders en ik, die toen nog thuis woonde.
Want jongens ,een eerder fotoboek liet zien dat er echt wel krappe tijden waren.
Al moet ik zeggen dat ondanks de wat armoedige uitstraling ( oude maar nette kleding, en vloerbedekking die echt aan vervanging toe was), er wel veel liefde en gezelligheid was.
Een nichtje wat ik laatst sprak dacht schijnbaar zelfs dat wij vroeger heel rijk waren...zo zie je maar, het was niet echt te merken voor mensen die niet direct om ons heen stonden, maar toch wil ik nooit meer terug naar zoveel moeite moeten doen om rekeningen betaald te krijgen!
Deze ( zes) vrije dagen, deed ik dat maar liefst twee keer!
Een keer met dochterlief, en een keer met mijn beste vriendin.
Dit was een van de aankopen.
Met de belofte dat ik nu stop met minihuisjes, en aan het echte huis verder ga.
Dit schattige lammetje waar ik helemaal verliefd op werd.
Toch liep ik door....
Gingen dochterlief en ik na het kringlopen nog even naar de nabijgelegen prachtige meubelzaak.
Toen we daar ( ja ik weet het kijken, kijken en niet kopen), weer uit kwamen, spookte deze kleine toch nog door mijn hoofd...
Om een lang verhaal kort te maken...dochterlief vond het niet erg om even terug te lopen.
Ik denk dat het me zo aanspreekt omdat ik vroeger een speelgoedlammetje had .
Als het goed is moet het nog ergens op de grote zolder liggen, binnenkort word die aangepakt, dus wie weet komt er een lammetjes verzameling...
Want de andere beeldjes mochten voor een klein prijsje meteen mee.
En dus...
Het fotoboek met de foto's van mijn moeder toen ze het weer beter kreeg, het lieve lammetje ( met vriendjes in totaal 4,00 euro), een paar takken ( heerlijk ruikende) rozen uit de tuin, en natuurlijk nog steeds mijn kopjes in de stolp.
En nog net te zien, het leuke en lieve cadeautje wat ik van een geweldige vriendin kreeg met mijn verjaardag.
En zo kunnen wat spulletjes op de piano , mij steeds als ik er langs loop, weer heel gelukkig maken!
Ja ik kreeg voor het eerst in mijn leven een orchidee terug in bloei.
Kleine oma ( mijn schoonmoeder) zou trots geweest zijn op mij.
Hij wil er altijd bij zijn als er wat "actie" in of om het huis is.
En dat kan ook nog wel een likje verse verf gebruiken.
In het kader van,"en nu maak ik voortaan lekker zelf uit wat ik in huis zet", heb ik besloten om het poppenhuis gewoon in de huiskamer te zetten.
Dan zie ik het elke dag en hoop ik zo de inspiratie te hebben, om het eindelijk eens helemaal af te maken!
In dit geval weer een luxe toetje ( nou ja twee).
https://sophietjes.nl/aardbeien-cheesecake-toetje-in-een-glaasje/
en
https://www.culy.nl/recepten/banoffee-pie-laagjes-een-glaasje/
Al gaat het de laatste tijd iets minder en maak ik hem vooral blij met lekkere toetjes.
Gisteren maakte ( en bracht) ik er weer een paar.
Je kunt het al een beetje zien aankomen...deze keer maakte ik de banoffee toetjes te vol...
Gelukkig staan ze al in bakjes ( klemgezet met doekjes), dus de schade bleef beperkt, maar het ging wel over het randje van het glaasje.
Geen probleem, neef besloot er dan maar direct een op te eten.
En zo mocht ik ( voor het eerst) zien hoe hij ook echt genoot van zo;n klein feestje in een glaasje.
Wat een mooi cadeau!
Zelf heeft hij ook een groot cadeau mogen krijgen.
Na de beslissing om toch voor de levensverlengende chemo te gaan, heeft hij er nog een mooi stukje leven bij mogen krijgen.
Niet alles is rozengeur en maneschijn, de pijnmedicatie moet regelmatig opgehoogd worden en hij ligt steeds vaker even in het bed wat in de huiskamer staat.
Maar wat heeft hij nog mooie momenten met zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen mogen beleven ( en gelukkig nog steeds), nu heel bewust van de beperkte tijd die nog rest...
Ik zou zoveel voor ze willen doen, maar ik kan niet zoveel.
Wat ik wel kan?
Regelmatig gaat er een brief die kant op , compleet met foto's.
Soms oude ( zoals van mijn ouders, die altijd verliefd bleven, waar zulke leuke foto's van zijn, waar de liefde en het plezier van af spat), of van zijn ( toen nog ) jonge kinderen, die veel bij ons thuis waren, waar mijn moeder en ik met heel veel plezier op paste, en ik gelukkig toen ook al veel foto's maakte.
Maar ook gewoon met waar ik mee bezig ben, van gezellig dingen doen met de kinderen of gerommel in huis.
Natuurlijk het koken en maken van toetjes.
Soms komt er een complete slowcooker zijn kant op ( dan kan hij alvast wat hongerig worden door de lekkere kookgeur), en soms alleen een pak van zijn lieveling koekjes.
We beseffen dat we enorm boffen, met deze extra tijd...
En we zijn ons ook extra bewust hoe belangrijk het is om van de kleine dingen ( en elkaar) te genieten!
Niks groots, niks bijzonders.
Het gewone en het kleine, dat zijn de dingen die je vaak bij blijven.
Een extra doos aardbeien had ik niet in huis...maar nog wel vruchten in de diepvries...waarna het pas echt een afwasverzameling werd...wegens eerst koken en dan door een zeef, omdat er anders wel heel veel pitjes in zaten.
En zo hadden wij op een gewone woensdagavond een klein toetjesfeestje.
Omdat het waard is de mooie dingen in het leven te vieren, te genieten als je kunt, van kleine dingen.
Lieve mensen, fijne dagen, genieten wat je kan, van lieve mensen en leuke dingen!
groetjes, Franca.